De Vuurvink

Vuurvinken als groep zijn bepaald de gemakkelijkse vogels wat aanpassing betreft. de acclimatise- ring moet zorgvuldig gebreuren, als deze vogels voor een deelvan het jaar buitenhuis worden gehuisvest. In gematigde streken moeten ze in de wintermaanden binnenshuis in een verwarmde accomdatie worden ondergebracht. Deze soort is vaak dicht bij de grond te vinden om naar zaadjes en insekten te zoeken. Genesteld wordt in een geschikte graspol, waarin de familie vuurvink typerend koepelnest wordt gebouwd. Het legsel omvat waarschijndelijk drie of vier eitjes gelegt. Die door beide ouders worden bebroed. De eieren komen na 12 dagen uit en de jomgen zijn vliegvlug binnen 3 weken. Na nog een week zijn ze al volkomen onafhankelijk. de jongen zijn in dit stadium overwegend bruin van kleur, maar de mannetjes kunnen al een rode waas hebben, die de witte borst- vlekken missen. Ze krijgen het volwassen verenkleed als ze zes weken oud zijn. Het broedsucces hangt af van een goede aanvoer van insekten en opfokvoer. Een paartje dat geen aanstalten tot nestelen maakt kan doortoe verleid door het aandieden van een nestkastje met een hoeveelheid droog gras. Een paartje dat eenmal aan het broeden is kan anderzijds moeilijk worden gestopt. Een voliere moet zover mogelijk overdekt zijn om het nest en de jongen te beschutten tegen stortbuien die fataal kunnen zijn. In dat geval moeten de planten in de voliere worden begoten en liefst zo, dat de vogels er zo weinig mogelijk door worden gestoord bij het broeden. Men onderscheidt acht soorten vuurvinken met gelijke verzorging. Sommige ervan zijn zelden verkrijgbaar. Aangeboden wordt wel de zwartbuikvuurvink. Er zijn kruisingen van verschillende vuurvinken. In elk geval kan een `eenzame` vuurvink in een gemengde collectie best een parner zoeken van een verwante soort. Helaas leven vuurvinken van nature niet erg lang vergeleken met verwante wassnavels. Het hoge geboortecijfer maakt dat echter tot op zekere hoogte weer goed vooral ondergunstige omstandig- heden in een voliere.